تابحال شده آنقدر به کوهی نزدیک باشیم که وسعتش رو نمی‌بینم و چشمانمون چسبیده به سخره های کوه باشه ؟ منظور کوهیِ پسشرومونه و هدف پیمودنش
تابحال شده به جهت اینکه الفبای مبنایی و ابتدایی طریقه ای و زبان حرفه ای برجستگان اون عرصه رو نشناسیم ، چون مقوله ای در باب پیمودن مسیر حرفه بیان بشه بنظرمون گنگ بیاد ؟
و تابحال شده آینده ای رو مشاهده کنیم که متعلق به خودمونِ و سرنوشتی که بدست خودمون رقم میخوره و مبنی بر برنامه ای میتونیم گام به گام به جهت رسیدن به اهداف بزرگ پیشبریم ولی به دلیل عدم باور و تلاشمون ، توسطِ خودمون از اون اهداف باز بمونیم ؟
